Η κυρία Καρυστιανού αναφέρει ότι όσο περνά ο καιρός μεγαλώνει και ο θυμός, καθώς βλέπει την ατιμωρησία, ενώ δεν κρύβει και την οργή της για τη Δικαιοσύνη «που δεν κάνει τη δουλειά της».
Σε μία εξομολόγηση που καθηλώνει προχώρησε η Μαρία Καρυστιανού, που έχασε την 19χρονη κόρη της, Μάρθα, στο δυστύχημα των Τεμπών. Μιλώντας στο «Βήμα της Κυριακής», αποκαλύπτει ότι δεν έχει γυρίσει σπίτι της από τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν έγινε το μοιραίο και πως προτιμά να μένει αλλού!
«Νοικιάζω αλλού, το σπίτι έκλεισε. Επιστρέφω μόνο όταν θέλω να μείνω λίγο στο δωμάτιό της. Δεν μπορώ να γυρίσω στο σπίτι μας και αυτό είναι το μόνο κομμάτι στο οποίο μου επιτρέπει να είμαι αδύναμη», λέει με εμφανή τη διάθεση να ανοίξει κάτι από το «μαύρο κουτί» της προσωπικής της τραγωδίας, σχεδόν ένα χρόνο μετά το έγκλημα των Τεμπών.
«Ο πόνος δεν θα φύγει ποτέ. Πόνος γιατί η απουσία γίνεται όλο και πιο έντονη. Μας λείπει», προσθέτει και παραδέχεται ότι η μοναδική στιγμή που ξεχνιέται για λίγο είναι όταν εξετάζει κάποιο μωρό στο παιδιατρείο της ή όταν βρίσκεται δίπλα στον γιο της.
«Δικαίωση είναι να μπουν στη φυλακή 57 φορές ισόβια»
Η κυρία Καρυστιανού αναφέρει ότι όσο περνά ο καιρός μεγαλώνει και ο θυμός, καθώς βλέπει την ατιμωρησία, ενώ δεν κρύβει και την οργή της για τη Δικαιοσύνη «που δεν κάνει τη δουλειά της».
«Δικαίωση είναι να μπουν στη φυλακή 57 φορές ισόβια. Και μόνη μου να μείνω, το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα συγκαλυφθεί» λέει η πρόεδρος του Συλλόγου Θυμάτων των Τεμπών.
«Πολλές φορές αυτά που άκουσα στην Εξεταστική με έκαναν να ντρέπομαι. Με έκαναν να θέλω να αλλάξω χώρα» δηλώνει η κυρία Καρυστιανού και αναφέρεται ιδιαίτερα στην πρωτοβουλία της να συγκεντρώσει υπογραφές για να φτάσει η υπόθεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
«Είναι νόμος του Κράτους. Με τη συγκέντρωση 500.000 υπογραφών μπορούμε να πάμε στον εισαγγελέα με πολύ δυνατή φωνή. Ο εισαγγελέας πρέπει να παραδώσει τις υπογραφές στη Βουλή και η Βουλή να αποφασίσει. Με 500.000 υπογραφές δεν μπορεί να μας αρνηθεί να πάμε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Και κει θα καταδικαστούν», λέει με αποφασιστική φωνή η κυρία Καρυστιανού.
