Όλες οι ειδήσεις

Σαν να ρίχνει το… πρώτο γάντι στον Κώστα Μπακογιάννη με τον οποίο θα αναμετρηθεί τον Οκτώβριο, ο Νίκος Παππάς με αυτή την πρώτη του συνέντευξη (στο VICE), αφότου ανακοινώθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα, η στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ στην υποψηφιότητά του για τον μεγαλύτερο δήμο της Αθήνα.

Αιχμηρός και χωρίς να μασάει τα λόγια του, ο εκρηκτικός Νίκος Παππάς, περιγράφει το πώς προσεγγίζει την πολιτική και τα κοινωνικά προβλήματα. 
«Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία -και αυτό αποτυπώνεται στις εκλογές- έχει μάθει να είναι μια υποτακτική κοινωνία. Στις ίδιες οικογένειες τόσα χρόνια, λες και είναι κληρονομικό αξίωμα να είσαι κυβέρνηση και εξουσία!» είναι το καρφί, κάτι σαν κάρφωμα της μπάλας στο καλάθι, με μπασκετικούς όρους, προς τον σημερινό δήμαρχο της Αθήνας.

Ο κ. Παππάς διευκρινίζει για την ιδεολογική και πολιτική του ταυτότητα: «Δεν έχω δόγματα, ούτε ακολουθώ μια συγκεκριμένη ιδεολογία ή κουλτούρα. Όσο μεγαλώνω, εξελίσσομαι. Τοποθετήσεις μπορεί να αλλάξω, αυτό που δεν θα αλλάξει είναι οι αξίες μου».

 

Όλο το κομμάτι της συνέντευξης για τα πολιτικά, κοινωνικά και δημοτικά θέματα:

• Ακούστηκε ότι θα σε στηρίξει ο ΣΥΡΙΖΑ για δήμαρχο Αθηναίων;

Ναι, θα διεκδικήσω το Δήμο της Αθήνας. Αυτή η ιδέα έχει καλλιεργηθεί εδώ και καιρό μέσα μου. Θέλω να κατέβω και να δημιουργήσω μια διευρυμένη παράταξη, η οποία θα λάβει στήριξη από όσους ταυτίζονται με τις ιδέες μου. Χάρηκα πολύ που ήδη πήρα τη στήριξη από τον Αλέξη Τσίπρα.

• Τη γενιά σου στην Ελλάδα, τους ανθρώπους 20- 40 ετών που ζουν εδώ, πώς τους «φιλτράρεις»; Αφουγκράζεσαι τα ζόρια που τραβάνε;

Έχω φίλους, κολλητούς, οικογένεια, μπορώ να καταλάβω. Και τυχαίνει κανείς από αυτούς να μην είναι από «τζάκι» ή να τα έχει βρει έτοιμα. Οι περισσότεροι είναι παιδιά της λαϊκής τάξης που προσπαθούν να επιβιώσουν. Ζούμε σε μια κοινωνία κι ένα κράτος όπου δεν έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες – και αυτό είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, οκ, αλλά εδώ «χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα».
Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία -και αυτό αποτυπώνεται στις εκλογές- έχει μάθει να είναι μια υποτακτική κοινωνία. Στις ίδιες οικογένειες τόσα χρόνια, λες και είναι κληρονομικό αξίωμα να είσαι κυβέρνηση και εξουσία!
Η νεολαία είναι τόσο απογοητευμένη που δεν βγαίνει μπροστά, δεν πάνε καν να ψηφίσουνε. Μπορώ να τους καταλάβω, ανάθεμα αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που να τους «κάνει» και να ταυτιστούν. Κι έτσι κινητοποιούνται τα πρόβατα και τα κομματόσκυλα, αυτοί που έχουν ισχυρό κίνητρο να ρίξουν την ψήφο. Κι έχουμε τα ίδια και τα ίδια.
Δεν γίνεται να μην έχεις τηλεδιοίκηση στα Τέμπη, να μην έχεις συστήματα πυρόσβεσης και να τα «σκας» για να γεμίζει η Αθήνα μπάτσους. Δεν γίνεται. Σε πονάει η ψυχή σου.
Πρέπει οι νέοι άνθρωποι να βγούνε μπροστά, να σταματήσουν να βλέπουν τα πράγματα από την τηλεόραση ή από τα social τους. Να πάρουν πρωτοβουλίες, στους δρόμους, στις κάλπες. Να ευαισθητοποιηθούν. Να κινητοποιηθούν. Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Οι δικές τους, οι δικές μας ζωές θάβονται.
Η αποχή στις εκλογές είναι τεράστια, βγαίνουν κυβερνήσεις με 60% αποχή, κυβερνήσεις που για μένα είναι αυθαίρετες. Δεν τις έχει αποφασίσει ο λαός, διότι απέχει η νεολαία. Για αρχή λοιπόν να σηκωθούν οι νέοι αυτή τη ρημάδα την Κυριακή των εκλογών και να πάνε να ψηφίσουν. Για αρχή.
Είμαστε μαλθακοί και αδρανείς. Εδώ γίνονται αίσχη και δεν κουνιέται φύλλο. Στη Γαλλία, για δυο χρόνια παραπάνω στο ασφαλιστικό, κάψανε το Παρίσι. Εδώ όταν έγινε κάτι αντίστοιχο, δεν άνοιξε μύτη.
Εδώ μας παρακολουθούνε, παραβιάζουν τη δημοκρατία, γίνονται δολοφονίες, αίσχη. Θα μου πεις, άμα κατέβεις να διαδηλώσεις ειρηνικά, θα φας και ξύλο από τους μπάτσους. Αλλά και για αυτό αξίζει να ξεσηκωθείς, να πας κόντρα σε μανάδες και μπαρμπάδες. Δική μας ζωή είναι, ας πάψουμε να τους αφήνουμε να μας τη γαμάνε.

• Πολύς κόσμος έχει πάθει ψυχολογική καθίζηση, «βούλιαξαν» οι άνθρωποι.

Πρέπει, όμως, να ξεσηκωθείς για να τα καταφέρεις. Τα παιδιά που εργάζονται delivery, διεκδίκησαν και κέρδισαν. Και όχι μόνο αυτοί. Και οι καλλιτέχνες το ίδιο. Θα φάμε και ξύλο, αλλά στο τέλος θα κερδίσουμε. Δέχονται οι άνθρωποι και πλύση εγκεφάλου από συστημικά μίντια που τους ποτίζουνε με fake news, αλλά πρέπει να αντιδράσουμε. Εξακόσια ευρώ μισθός, πεντακόσια ευρώ νοίκι. Τι άλλο θες για να βγεις στον δρόμο και να διαδηλώσεις;

• Γίνεται μεγάλη κουβέντα στο ελληνικό μπάσκετ για τα χαμένα ταλέντα, για τις ευκαιρίες που δεν παίρνουν οι νέοι παίκτες. Είναι το ελληνικό μπάσκετ και η ελληνική κοινωνία εχθρικά προς τους νέους;

Η ελληνική κοινωνία καταστρέφει τα όνειρα των νέων – μετά τους δίνει λίγο «τυράκι» και από το να ξενιτευτούν μακριά από τους φίλους και την οικογένειά τους, επιλέγουν να μείνουν εδώ και να κάνουν τον δούλο, τον είλωτα. Ελπίζοντας ο ένας μέσα στους πόσους να διακριθεί μέσα από αυτή την κατάντια και να κάνει τη διαφορά, ένα βήμα προς μια καλύτερη ζωή. Εγώ έχω φίλους, πτυχιούχους και παίρνουν ψίχουλα. Τι όνειρα να κάνουν; Πως να κάνουν οικογένεια;

• Έχουν φύγει φίλοι σου για έξω;

Μισοί μείναμε. Κι αν έχω χάσει φίλους! Λονδίνο, Σκωτία, ΗΠΑ. Και δεν έχουν καμία διάθεση να γυρίσουν. Τους λείπει η Ελλάδα αλλά δεν πρόκειται να επιστρέψουν – αυτό λένε όλοι. «Να πάω πού; Να δουλέψω για τι»; Είναι θέμα αξιοπρέπειας. Έξω, για πάντα.

• Να μιλήσουμε για τον ακτιβισμό;

Έχει γίνει ένας ντόρος, όπως τώρα όλα αναπαράγονται γρήγορα στα social. Στην Εύβοια με τις φωτιές προφανώς υπήρχε ανάγκη, αλλά δεν είμαι πυροσβέστης και ούτε έχω γνώσεις πυρόσβεσης, το χωριό μου είναι εκεί και πήγα μήπως χρειαστεί να βάλω ένα χεράκι. Ουσιαστικά δεν έκανα κάτι. Αν με ρωτάς, περισσότερο μου άρεσε που με πήρε ένας φίλος και πήγαμε στον Άγιο Στέφανο για να σώσουμε ζωάκια από τις φωτιές.

• Το μπάσκετ με αμαξίδιο;

Ναι, παίζω μπάσκετ με αμαξίδιο, περνάω καλά με τα παιδιά. Κάθε ομάδα έχει δικαίωμα να έχει έως δύο μη ανάπηρους αθλητές στο ρόστερ της. Εγώ είμαι στο ρόστερ του Παναθηναϊκού.

• Είναι δύσκολο το μπάσκετ σε αμαξίδιο;

Ναι, είναι. Αλλά εγώ φτάνω στο γήπεδο άνετα, ενώ οι συναθλητές μου για να φτάσουν να προπονηθούν, περνάνε μια επίπονη διαδικασία. Ακόμα και για να μπουν στο αμάξι τους χρειάζεται τεράστια σωματική δύναμη, εγώ δεν θα μπορούσα. Έχουν απίστευτη δίψα και θέληση για να αθληθούν – αυτό με ευαισθητοποίησε για να αρχίσω να τους παρακολουθώ πιο στενά και να αναπτύξουμε τη σχέση που έχουμε τώρα.

• Eίχες βοηθήσει να φτιαχτεί κι ένα γήπεδο μπάσκετ στις φυλακές;

Είχαμε φτιάξει ένα γήπεδο στις φυλακές Κορυδαλλού πριν πέντε-έξι χρόνια. Έχει πλάκα που συναντώ παιδιά που αποφυλακίστηκαν και μου λένε «ήμουνα μέσα κι έπαιζα μπάσκετ».

• Σου έχει τύχει;

Πολλές φορές. Αυτό το «ευχαριστώ» είναι όλα τα λεφτά – αυτή είναι η επιβράβευσή μου, όχι τα αφιερώματα ή οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Όταν με βρίσκει κάποιο παιδί που ήταν μέσα και μου λέει και την ιστορία, τότε νιώθω πάρα πολύ όμορφα. Έτσι «πληρώνομαι» εγώ από αυτά τα πράγματα.

• Πότε σου έγινε πρώτη φορά το «κλικ» του ακτιβισμού;

Είχα λόγω δουλειάς γεμάτο πορτοφόλι – και δεν με συγκινούσε ποτέ να πετάξω στα μπουζούκια δέκα χιλιάρικα. Οκ, έχω ταξιδέψει κι έχω κάνει πράγματα. Αλλά σε ό,τι έχει να κάνει με αδύναμες ομάδες πληθυσμού, είχα πάντα μια ευαισθησία.
Κάποια χειρουργεία με παιδιά που δεν είχαν τη δυνατότητα να τα πληρώσουνε, πήγαινα στον ορθοπεδικό της ομάδας και μου ‘λεγε κι αυτός «δεν θέλω λεφτά, Νίκο». Δεν είμαι μόνο εγώ λοιπόν. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα ακουστεί η δική τους φιλανθρωπία. Ο Θανάσης Κονίδης, γιατρός του Παναθηναϊκού, τρεις φορές έχει βοηθήσει αφιλοκερδώς. Του ζήτησα να χειρουργήσει στο ισχίο ένα παιδί που είχε περάσει καρκίνο. Μου λέει «δεν θέλω λεφτά» – και πλήρωσα μόνο τους αναισθησιολόγους κάτι ψιλά. Το παιδί ευχαριστούσε εμένα, του είπα για τον γιατρό αλλά δεν τον βρήκε ποτέ να του πει «μπράβο γιατρέ». Τρεις φορές το έκανε αυτό ο Κονίδης και αυτό είναι πολύ σπουδαίο γιατί το έκανε στην αφάνεια τελείως, χωρίς να προσδοκά ούτε credits ούτε τίποτα.

• Το μπάσκετ πού συναντιέται με την ιδεολογία σου; Με τις ιδέες σου;

Αν δεν έπαιζα μπάσκετ, αν δεν είχα διακρίσεις, ποιος θα άκουγε τη φωνή μου; Κανένας. Δεν θα μου δινόταν καν το βήμα για να ακουστώ.
Ο κόσμος αναγνώριζε και εκτιμούσε ότι εγώ ήμουν τέτοιος άνθρωπος. Και για αυτό, μαζί με όποια άλλα αγωνιστικά χαρακτηριστικά μου, υπήρχε ένα γήπεδο που φώναζε το όνομά μου. Κι αυτό με βοηθούσε στο παιχνίδι μου. Υπήρχε λοιπόν ένα μιξ, το ένα έφερνε το άλλο.

• Γιατί λίγοι αθλητές μιλάνε ανοιχτά όπως εσύ; Μήπως κάποιοι αυτολογοκρίνονται για να αυτοπροστατευτούν;

Για μένα όποια ιδέα δεν την επικοινωνείς και δεν την πραγματώνεις κάπως, είναι άχρηστη. Αν δεν παρακινείς κάποιους ανθρώπους που μπορεί να σε έχουν σαν πρότυπο, να σε θαυμάζουν και να σε ακούσουν. Οι περισσότεροι από όσους «κλείνονται» σε ένα άθλημα, δεν έχουνε πολλά να πούνε. Δεν τους αδικώ – αν δεν το πάνε έτσι θα γίνουν δακτυλοδεικτούμενοι, θα τους πουν «άντε τεμπέλη, αργόσχολε, τράβα να δουλέψεις». Έτσι είναι το σύστημα.

• Στον Νίκο Παππά παρατηρείς αντιφάσεις; Ο Μποντλέρ σε μια ανάλογη ίσως ερώτηση είχε απαντήσει το ωραίο τσιτάτο – «επικαλούμαι το δικαίωμά μου να αντιφάσκω».

Δεν έχω δόγματα, ούτε ακολουθώ μια συγκεκριμένη ιδεολογία ή κουλτούρα. Όσο μεγαλώνω, εξελίσσομαι. Προοδεύω, μαθαίνω και κάλλιστα μπορεί να επαναπροσδιορίσω, να κάνω λάθη και να μετανιώσω. Τοποθετήσεις μπορεί να αλλάξω, αυτό που δεν θα αλλάξει είναι οι αξίες μου. Γνώμη για ένα ζήτημα καμιά φορά είναι και υγιές να αλλάξεις, τοξικό και άρρωστο είναι να αλλάζουν οι αξίες σου.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ: https://www.vice.com/el/topic/nikos-pappas