Αποτελεί μια ωδή στη φιλία με φόντο τη Νέα Υόρκη του '80
Μια συγκινητική ωδή στη φιλία αποτελεί η ταινία για όλη την οικογένεια «Ο Φίλος μου το Ρομπότ» του Πάμπλο Μπέργκερ που θα βγει στις ελληνικές αίθουσες στις 11 Iανουαρίου.
Η ταινία κινουμένων σχεδίων που αφηγείται τις περιπέτειες αλλά και τις κακοτυχίες του Σκύλου και του Ρομπότ στη Νέα Υόρκη του ’80, έχει αποσπάσει πλήθος βραβείων μεταξύ των οποίων το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Animation Μεγάλου Μήκους στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου αλλά και το Bραβείο Kαλύτερης Tαινίας στο κορυφαίο Φεστιβάλ Animation του Ανεσί, ενώ προβλήθηκε σε πολυάριθμα φεστιβάλ, όπως αυτά των Κανών, του Σεράγεβο και του Τορόντο.
Ο Dog είναι ένας μοναχικός σκύλος που ζει στο Μανχάταν και έχει βαρεθεί να μένει μόνος. Μια μέρα αποφασίζει να φτιάξει για τον εαυτό του έναν φίλο, το Robot. Η φιλία τους μεγαλώνει, μέχρι που γίνονται αχώριστοι, και η ζωή τους αποκτά το ρυθμό της Νέας Υόρκης στη δεκαετία του ’80. Όμως μια καλοκαιρινή νύχτα, ο σκύλος με μεγάλη λύπη, αναγκάζεται να εγκαταλείψει το ρομπότ στην παραλία. Θα ξανασυναντηθούν;
Το φιλμ είναι βασισμένη στο κόμικ «Robot Dreams» της Σάρα Βαρόν, μιας από τις γνωστότερες εικονογράφους και graphic artist της Αμερικής. Οι ήρωες σε όλα τα βιβλία της είναι ζώα με ανθρώπινη συμπεριφορά που συνυπάρχουν σε μια αναγνωρίσιμη, νοσταλγική Νέα Υόρκη, αντανακλώντας την ποικιλομορφία εθνικοτήτων και φυλών που κατοικοεδρεύουν στο Μεγάλο Μήλο.
«Όταν έπεσε στα χέρια μου τo κόμικ αυτό, το καταβρόχθισα. Mε έκανε να γελάσω και να κλάψω, και κυρίως να στοχαστώ πάνω στη φιλία -που είναι ταυτόχρονα δυνατή αλλά και εύθραυστη. Για το πέρασμα του χρόνου, για τα εμπόδια, αλλά και για το πώς τα ξεπερνάμε. Καθώς το διάβαζα σκεφτόμουν τους φίλους μου, αυτούς που είναι ακόμα στο πλευρό μου, αλλά και αυτούς που έχασα κάπου στην πορεία. Γιατί συνεχώς θέτουμε σε δοκιμασία τις σχέσεις μας; Το βιβλίο αυτό με έκανε να συμφιλιωθώ με την απώλεια αγαπημένων προσώπων, και αυτό ήταν το βασικό κίνητρο για να κάνω την ταινία» εξομολογείται ο Πάμπλο Μπέργκερ και προσθέτει: «Η ταινία αυτή αποτελεί τον δικό μου φόρο τιμής στην πόλη όπου έζησα δέκα χρόνια, στην πόλη που έγινα σκηνοθέτης».
Πράγματι παρακολουθώντας την ταινία ο θεατής ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, στη Νέα Υόρκη του ‘ 80: θα πάρει τον υπόγειο για την Chinatown, θα αγοράσει ένα χοτ ντογκ από την 5η Λεωφόρο, θα κάνει πατινάζ στο Σέντραλ Παρκ…
Η ταινία, που έκανε την πρεμιέρα της στις Κάνvες, γυρίστηκε σε 2D animation με το βλέμμα στραμμένο στο σύγχρονο κοινό, αλλά αντλώντας παράλληλα ως έμπνευση από το παραδοσιακό animation. Ο σκηνοθέτης αξιοποίησε ταλέντα όχι μόνο από τον χώρο του animation αλλά και από τις ταινίες live action, θέλοντας να δημιουργήσει «ατόφιο σινεμά», αυτή τη φορά όμως με όχημα το animation, ένα μέσο, που όπως ο ίδιος σημειώνει «χαρίζει απόλυτη ελευθερία».
